เกิดดับ

ลมเอยลมพัด
ใน​ความ​สงัด​ ​ของไม้ป่า
ธรรมชาติ​ ​สอนธรรม​..​ธรรมดา
เกิดดับ​ ​เห็น​กับ​ตา​ ​อย่าคร่ำ​ครวญ

สุขทุกข์​ ​เกิดดับ​ ​ดั่งใบไม้
ที่พรั่งพรู​ ​คว้าง​ไกล​ ​ใน​ลมหวน
จง​เป็น​ดั่ง​ ​ต้นไม้​ ​ไม่​แปรปรวน
สงบนิ่ง​..​ไม่​ปั่นป่วน​..​รอผลิ​ใบ

**เป็นบทกวีประทับใจครับ ของคุณเข้มเอามาลงไว้ ชอบมาก***

เหตุที่ชอบเพราะนึกถึงตอนบวช ท่านเจ้าคุณอุตส่าห์มาเทศน์ถึงในป่า เล่าถึงอาจารย์มั่นท่านสอนเรื่องป่าสอนเกิดดับ
ขณะผมฟังเทศน์ น้ำตาไหล ที่ไหลเพราะแค่เห็นใบไม้หนึ่งใบที่ปลิดจากขั้วปลิวลงมา เห็นสายฝนที่ตกต่อเนื่องกันเป็นภาพเกิดดับ

ภาพทุกภาพตอนนั้นเหมือนสโลโมชั่น ลมหายใจเข้าออกนิ่งเบา รู้สติ แต่นิ่งมากทั้งที่ลืมตา
เป็นประสบการณ์ธรรมที่รู้ว่าตัวเองจะไม่ถอยหลังไปกว่านี้แล้ว..

ได้แต่งไว้บทสองบทอยู่เหมือนกัน..เป็นที่ระลึก
กลอนบางทีเป็นปริศนาธรรม พิจารณาเอาก็เห็นได้

เจริญในธรรมครับทุกท่าน